Процьма лістоў, якія прыходзяць на электронную пошту — бяда амаль усіх офісных працаўнікоў. У карпаратыўную паштовую скрыню сыплецца вялізарная колькасць прапаноў — як правіла, не самых цікавых, — і напісанне адказаў на іх можа заняць нямала часу. Змагацца з гэтым можна па-рознаму: хтосьці чытае сваю пошту выбарачна, пакідаючы ў скрыні тысячы непрачытаных паведамленняў; іншыя, такія як заснавальнікі Google, пачынаюць адказваць на апошнія паведамленні і робяць гэта, пакуль не надакучыць. Стваральнік Zappos Тоні Шэй утрымлівае штат паштовых ніндзя, у абавязкі якіх уваходзіць разграбанне яго пошты. А заснавальнік Amazon Джэф Безас загадзя папярэджвае: альбо вы атрымаеце адказ цягам дзесяці хвілін, альбо ніколі (магчыма, гэта і жарт, але доля праўды ў ім ёсць).

Наша калега — рэдактар маскоўскага ​​The Village Ганна Сакалова паспрабавала сумленна адказваць на ўсе лісты, якія апынуліся ў яе паштовай скрыні цягам двух дзён, і вось што з гэтага выйшла.

Правілы гульні

Адразу мушу прызнацца: не люблю адказваць на лісты. Сітуацыя пагаршаецца тым, што ў рэдакцыйную паштовую скрыню штодня валіцца сотні прэс-рэлізаў і разнастайных прапаноў. Як быццам сотні незнаёмцаў стукаюць у твае дзверы, і адчыняць ім зазвычай не хочацца. Таму за гады працы я прыдумала адзін алгарытм, які здаецца мне бездакорным. Уключыўшы раніцай камп'ютар і ўбачыўшы там 40 непрачытаных лістоў, я націскаю кнопку «вылучыць непрачытаныя», досыць хутка чытаю тэмы паведамленняў, здымаю сцяжкі з тых, што здаюцца цікавымі, і чытаю іх пазней, астатнія — выдаляю. Усё адразу — вельмі зручна.

Гэтым разам я вырашыла спраўдзіць, што будзе, калі шчыра адказаць на ўсе паведамленні. Тут вялося не столькі пра марнаванне часу, колькі пра псіхалагічны момант: мне трэба было загаварыць з незнаёмцамі, якія з пэўнай нагоды стукаюць у мае віртуальныя дзверы.

Для пачатку мы з калегамі вызначыліся, што я не буду адказваць на лісты ў папцы «Спам», на аўтаматычныя рассылкі, а таксама на лісты, адрасаваныя відавочна не мне, а маім калегам з іншых аддзелаў.

Дзень піяршчыка

Я пачала чытаць лісты ў мінулы чацвер, 28 ліпеня. Мне пашанцавала: у гэты дзень адзначаўся Дзень піяршчыка, і шмат якія спецыялісты па сувязях з грамадскасцю былі занятыя святочнай мітуснёй, а не напісаннем прэс-рэлізаў.

З раніцы я выявіла ў сваёй паштовай скрыні 27 непрачытаных паведамленняў, большую частку якіх складалі нецікавыя мне навіны і запрашэнні на мерапрыемствы, якія я ніяк не змагу наведаць.

Спачатку мной апанавала збянтэжанасць. Што напісаць? Адмаўляць людзям наогул нязручна (ігнараваць нецікавыя прапановы нашмат прасцей, чаго хаваць). Я пачала пісаць: «Добры дзень, спадар такі і такі або спадарыня такая і такая, дзякуй за звесткі, мы будзем мець на ўвазе». Але новыя паведамленні ўсё назапашваліся, і лік непрачытаных лістоў не скарачаўся. Я пачала губляць цярпенне, таму скапіравала гэты нейтральны адказ, які падыходзіў амаль для ўсіх лістоў, і стала ўстаўляць яго, трохі змяняючы пры неабходнасці. Справы пайшлі хутчэй.

Я вырашыла разграбаць пошту кожныя дзве-тры гадзіны, інакш я рызыкавала выдаткаваць увесь дзень выключна на адказы, бо лісты прыходзяць без перапынку. Але кожны раз, бачачы ў папцы «Уваходныя» новую купу непрачытаных паведамленняў, я перажывала прыступ пракрастынацыі. Рука цягнулася да пімпкі «Выдаліць не чытаючы». Я падбадзёрвала сябе думкай, маўляў, усе лісты, на якія я зараз адказваю, былі напісаныя ў пакутах і бясконцых узгадненнях з начальствам. Напэўна, іх аўтарам будзе прыемна атрымаць хоць які адказ.

Чакаю адказу

Выявілася, я мела рацыю: шмат хто цешыўся маім адказам і пісаў новыя лісты з падзякай. Прэс-служба «Аптекарского огорода» ў адказ на маё «Дзякуй за звесткі» напісала: «Штодня дзелімся». Гэта праўда: служба дасылае па некалькі лістоў на дзень з навінамі са свету кветак і дрэў. «Знакам тым, прыйдзецца прыдумаць для іх больш незвычайны адказ, — падумала я. — Яны мяне запомнілі».

Такі ж дыялог у мяне завязаўся з паштовай службай. Я павіншавала іх з тым самым Днём піяршчыка (пошта выпусціла паштоўку з гэтай нагоды) — мне падзякавалі за віншаванні.

Мабыць, самы пацешны дыялог у мяне скончыўся з Канцылярыяй Фонду «СВЯТАЯ РУСЬ — ВИВАТ, РОССИЯ!» (Арфаграфія захаваная.) Канцылярыя запрашала рэдакцыю стаць фундатарам фестывалю тэатра рускай песні пад кіраўніцтвам Надзеі Бабкінай і пералічыць за гэта грошы. Я адказала, што наўрад ці такое магчыма, але ўсё роўна дзякуй, што падзяліліся. У адказ канцылярыя прапанавала каму-небудзь з супрацоўнікаў The Village стаць ганаровым госцем фестывалю. Я абяцала падумаць.

выснова

Усяго за два дні я адказала на 212 лістоў. Сярод купы прачытаных мною паведамленняў былі і карысныя. Я знайшла паўтузіна новых тэм і захавала ў папцы з кантактамі некалькі карысных адрасоў. Я зразумела, што тэма ліста далёка не заўсёды дае ўяўленне пра тое, што ў сярэдзіне.

Пасля гэтага эксперыменту я пачала больш уважліва ставіцца да сваёй пошты, але адказваць на ўсе лісты запар я больш не буду. Усё ж вялікая колькасць паведамленняў стварае моцны інфармацыйны шум, які перашкаджае засяродзіцца на больш важных рэчах.

Ілюстрацыі: Дар'я Кошкіна