Чаму беларускія і расійскія пасажыры пляскаюць пілотам пасля прызямлення самалёта і калі гэтая завядзёнка нарадзілася. Па каментар мы звярнуліся да пілота з вялікім стажам, а таксама да псіхолага, які працуе з аэрафобамі. Адказы атрымаліся даволі нечаканыя.

Алег Смірноў

пілот з 40-гадовым стажам

Насамрэч усё не так, як вы думаеце. Звычка пляскаць пасля пасадкі ўласцівая не толькі нашым, наадварот, гэтая традыцыя прыйшла да нас з Захаду. У масавым парадку пляскаць нам сталі толькі пасля 90-х, калі людзі пачалі выязджаць за мяжу і ўбачылі, як там гэта робяць.

І ў савецкі час пасажыры часам пляскалі, але толькі калі пасадка праходзіла ў нейкіх складаных умовах надвор'я або калі палёт быў звязаны з нейкімі цяжкасцямі. Тады — так, пляскалі.

Адкрыю сакрэт: пілоты не чуюць, што вы пляскаеце ў салоне, яны адасобленыя ад вас браняванымі дзвярыма, але бартавыя праваднікі заўсёды інфармуюць: пасадка прайшла гладка, пасажыры задаволеныя і пляскалі ў ладкі. Нам, вядома, гэта прыемна, як любому чалавеку, які паспяхова выканаў сваю працу і якога ацанілі як належыць.

Таццяна Волкава

псіхолаг, якая працуе з аэрафобамі

Адзінай версіі пра тое, адкуль пайшла завядзёнка пляскаць у ладкі пасля пасадкі, не існуе. Самай верагоднай можна лічыць наступную: асабліва папулярнай гэта традыцыя стала ў 90-я, калі звесткі аб авіяцыйных катастрофах ды іншых здарэннях у паветры перасталі быць дзяржаўнай таямніцай і выйшлі ў масы. Само сабой, народ уражваўся і... цешыўся.

Пляскаць пасля пасадкі — гэта амаль тое ж самае, што сказаць "дзякуй, было вельмі смачна” пасля вячэры ў рэстаране. Пілоты, гэтаксама як кухары, гэтага не пачуюць і даведацца пра рэакцыю ўдзячных пасажыраў могуць толькі ад бартавых праваднікоў. Адпаведна, пляскаючы, мы робім гэта не столькі для іх, колькі для сябе.

Можна заўважыць, што пасля пасадкі адразу не чуваць шквалу апладысментаў. Заўсёды ёсць два-тры салісты, якія пачынаюць першымі, а да іх ужо далучаюцца іншыя пасажыры. Рызыкну выказаць здагадку, што гэтыя салісты ў той ці іншай меры баяцца лётаць ды іх напружанне сягае піка менавіта пад час пасадкі. Людзі ў стрэсе, ім трэба тэрмінова выпусціць эмоцыі. Зрабіць штосьці эксцэнтрычнае: напрыклад закрычаць, пусціцца ў скокі і гэтак далей — не дарэчы. А вось падзякаваць пілотам і экіпажу — самае яно. На карысць гэтага тлумачэння кажа і тое назіранне, што пляскаюць у ладкі часцей за ўсё на чартарных рэйсах. Бо чартарам карыстаюцца збольшага тый, хто лётае раз-два на год у адпачынак, ды, нязвыклы, асабліва моцна нервуецца.