З пашырэнннем сацыяльных сетак інтэрнэт літаральна апанавалі асабістыя здымкі карыстальнікаў. А адным з галоўных жанраў масавай аматарскай фатаграфіі стаў жанр сэлфі — такі аўтапартрэт хоць бы раз рабіў, здаецца, кожны карыстальнік сеткі. Для найбольш удалых кадраў купляюцца «сэлфі-палкі» і спецыяльныя аб'ектывы, фатаграфіі прапускаюцца праз фільтры інстаграма і фоташопа. Аднак усе гэтыя хітрыкі далёка не заўсёды з'яўляюцца рашэннем праблемы. Можна рупліва выбіраць паставу і ракурс, а потым усё роўна расчаравацца ў выніку. І наадварот: некаторыя прымудраюцца добра атрымацца на кожным з выпадкова зробленых здымкаў.

The Village Беларусь высветліў у экспертаў, ці існуе фотагенічнасць і ад чаго яна можа залежаць.

АЛЁНА Лазоўскі

фатограф і фотарэдактар

Фотагенічнасць, безумоўна, існуе. Бо недарма ёсць фотамадэлі — дзяўчаты або юнакі, якія працуюць не на подыумах, а менавіта на здымках. У іх пластычныя рысы твару, яны добра атрымліваюцца на фотаздымках і могуць змяняцца з кожнай новай выявай.

Для мяне фотагенічнасць — гэта сукупнасць фактараў, ад якіх залежыць вынік здымка. Насамперш гэта рысы твару. Па-другое — самаадчуванне мадэлі, упэўненасць у сабе. Яшчэ важнае святло: для некаторых асоб трэба пэўнае асвятленне пад вызначаным вуглом. Акрамя таго, вялікую дапамогу можа аказаць макіяж. Ён падкрэслівае тое, што трэба падкрэсліць, і хавае дробныя заганы. І, вядома, вялікую ролю грае праца самога фатографа, атмасфера даверу, якую ён выбудоўвае падчас здымкаў.

Фотагенічны твар часцей за ўсё валодае рэзкімі выразнымі рысамі. На такія твары добра падае святло, і колер ўдала кладзецца градыентам. Як правіла, гэта добра акрэсленыя скулы, вялікія вочы, выразныя вусны. Стан скуры таксама важны, але яго пры неабходнасці можна падправіць з дапамогай макіяжу і фоташопу. Што да тыпу знешнасці, дык не магу сказаць, што чарнявыя фотагенічнейшыя за бялявых ці наадварот. Усё ж такі рысы твару — галоўнае.

Алег Ваяводзін

фізіягнаміст

У кожнага чалавека свой характар, свае патрэбы і погляды на знешнасць людзей. Нядаўна мы праводзілі псіхалагічны тэст: паказвалі аднаго і таго ж чалавека розным людзям і пыталіся, ці ён фотагенічны. І ўсё, вядома, адказвалі па-рознаму. То бок, у кожнага з апытаных апынуўся свой крытэр фотагенічнасці.

Наша вока — механізм, які фіксуе драбнюткія дэталі таго, на што мы глядзім. Вока фіксуе нават тое, што не здольны ўбачыць фотаапарат. Таму, калі мы бачым чалавека жыўцом, можа сфармавацца больш негатыўнае меркаванне пра ягоную знешнасць, чым па фатаграфіі. Напрыклад, у гэтага чалавека скрыўлены нос, маленькае падбароддзе або вялікія вушы. А фотаапарат, у адрозненне ад чалавечага вока, можа нешта і не зафіксаваць.

Пры гэтым аб'ектыўнай фотагенічнасці ўсё ж такі не існуе. Як не існуе паняцця аб'ектыўнай прыгажосці. Але чалавецтва да гэтага часу спрабуе зрабіць нейкі ўніверсальны твар. Давайце звернемся да мастакоў: дзяленне твараў у іх сіметрычнае. І калі мы атрымліваем партрэт на рукі, нам падабаецца тое, што на ім намалявана. Усё сіметрычна, роўна, аднолькава — значыцца, гэта вельмі прыгожа. Але сіметрыі як такой у прыродзе не існуе. Хоць, вядома, такі ўніверсальны партрэт нам будзе падабацца значна больш, чым рэальны твар з усімі яго дробнымі заганамі. Напрыклад, школа параднага партрэта, якія заказвалі манархі, таксама меркавала малюнак нейкай агульнай роўніцы, нягледзячы на ​​часам шурпатыя адметнасці, уласцівыя людзям.

Настасся Булгакава

псіхолаг

Сёння, у эпоху сэлфі, асабістая фотагенічнасць хвалюе многіх. Яна залежыць ад некалькіх фактараў. Першае — гэта, вядома, скульптура асобы, а другое — асвятленне. Святло вельмі важнае. Яно можа асвятліць ваш твар — і тады яно заззяе, ці прыглушыць — і ў гэтым выпадку атрымаецца змрочны містычны вобраз.

Многія памылкова лічаць, што добры чалавек заўсёды добра атрымліваецца на фатаграфіі, гэтак жа як ліхога або замкнёнага чалавека нібыта заўсёды відаць на здымку. Гэта вялікая памылка. Псіхалогія асабістасці да фатаграфіі не мае ніякага дачынення.

Для добрага фота важныя грым, які выраўнуе колер асобы, і цені, з дапамогай якіх можна прамаляваць правільныя рысы і схаваць недахопы. Але важна разумець, што фатаграфія — гэта адлюстраванне душы мадэлі. Недарма кажуць, што вочы — люстэрка душы. Позірк можа быць пустым або глыбокім, добрым ці трагічным.

Як жа дамагчыся напоўненасці і глыбіні позірку? Тут спатрэбяцца псіхалогія і школа Станіслаўскага. Трэба чытаць, развіваць сябе, напаўняць сябе сэнсам, добрай музыкай, ведамі. І ў момант здымкі можна падумаць пра каханка — тады позірк напоўніцца цеплынёй. Пачнеце разважаць пра сумныя падзеі — і ў вачах з'явяцца сум і, магчыма, нават слёзы. Падумаеце пра нешта пікантнае — і вось ужо ў позірку гуллівасць і авантурніцтва.

Нават калі фатаграфія будзе прыгожая, а позірк пусты, гэта ніяк не кране душы таго, хто глядзіць.