Рэакцыя«Дьявольский парадокс»: Беларусы высказываются о Дне Воли, который для них в этот раз особенный

— Вот казалось бы — в этот день 103 года назад

в Минске была провозглашена независимость Беларуси.

если бы этим миром управляли только законы логики,

то сегодня был бы выходной день

с парадом.

В девять утра президент сказал/а бы речь о том,

как мудрые отцы-основатели республики

свято верили в ее светлое завтра.

Соседние президенты прилетели бы ещё вчера

и тоже чего-нибудь сказали про свободу,

демократию и процветание.

поэт или поэтесса прочитала бы стих о стране и ее народе.

Какой-нибудь особо заслуженный профессор

показал бы самый первый вариант конституции страны и самый первый словарь

государственного языка.

потом хором спели бы гимн,

потом прошли бы красивые военные с аксельбантами. вечером был бы салют.

Питейные заведения работали бы всю ночь;

то есть, всё было бы как у всех

в этой части Европы.

По трафарету, ожидаемо и даже скучно.

асоциальные подростки ныли бы в мессенджерах,

что когда уже отменят эти локдауны,

чтобы можно было на лоукостах летать в Дублин,

Осло и Порту.

Однако.

Миром управляют не только законы логики.

Иногда миром управляет не пойми что.

В соответствии с принципами не пойми что,

сегодня за празднование провозглашения независимости будут задерживать.

Но нужно понимать, что не пойми что — это именно

не пойми что: случайное отклонение.

Всякое не пойми что стремится к нигде,

чтобы стать там ничем.

Если сегодня не пойми что не в нигде,

то завтра неизбежно там будет, потому что это логично.

— Не ведаю, які можа быць настрой ў такі дзень, акрамя змрочнага.

Дзень волі, так, і?

Дзясяткі забітых,

Сотні ў турмах,

Тысячы збітых,

Дзясяткі беларусаў пазбаўлены волі займацца сваёй прафесіяй.

Сотні беларусаў ў турмах ў дзень волі. Яны ня могуць выісці на волю.

Тысячы беларусаў ў дзень волі ня могуць вярнуцца ў краіну, каб ня быць арыштаванымі.

Другія тысячы перасталі бачыць будучыню ў сваёй краіне, вучаць іншыя мовы, вывучаюць новыя прафесіі ды рыхтуюцца з’ехаць.

Трэція баяцца нават не выйсці з дома, баяцца нават націснуць ананімную кропку.

Так, гэта наша бяда,

Але што рабіць? Хавацца ў бульбу ды паміраць? Ці ісці далей? Чакаць адкульсці дапамогі?

Самая частае пытанне, якое я чую апошнія дні — гэта «калі гэта закончыцца».

Беларусы замежжа глядзяць з надзеяй на беларусаў на радзіме і спадзяюцца што тыя вырашаць пытанне.

Беларусы ў краіне пішуць беларусам звонку і пытаюцца, калі тыя даб’юцца пераменаў шляхам дыпламатыі, міжнароднага права, ды перамоваў.

Ўсё задаюць яго адзін аднаму, але любы адказа на яго будзе хлусня.

Бо калі ты даеш на пытанне «калі» — па-першае, ты ванга? Чаму тады ў цябе біткоіну на мільярд няма? Па другое, ты нібыта кажаш чалавеку, што нічога ня трэба рабіць, трэба толькі пачакаць адпаведнага тэрміну. І гэта памылка.

Адказ на пытанне калі.

Калі:

Калі неабходная, ды дастатковая частка беларусаў скажа «колькі б не спатрэбілася, я буду ўкладваць свае сілы і час і жыццё, на тое, каб гэта адбылося хутчэй».

Калі неабходная, ды дастатковая частка беларусаў перастане чакаць дапамогу звонку і возьме адказнасць за тое, што адбываецца ў краіне на сябе асабіста і скажа нешта накшталт:

«я выдаткую на гэта столькі нэрваў, сіл, грошаў, часу, жыцця, колькі спатрэбіцца. І няважна, ці то будзе 2 гадзіны, ці 2 месяцы, ці 2 гады. Столькі сколькі спатрэбіцца».

Whatever it takes.

2 гадзіны пад катаваннямі цяжэй, чым 2 месяцы ў эміграцыі. Гаворка не пра час, а пра тое, што людзі гатовы паставіць на кон дзеля сваёй волі.

Чым больш людзей на пытанне «калі» адкажа «столькі, колькі спатрэбіцца», тым хутчэй гэта адбудзецца.

Жадаю нам ўсім ў гэты дзень зрабіць крок на волю.

— Ісус Хрыстос, у гэты Сьвяточны дзень абарані кожнага партызана і асабліва кожную партызанку, якія ўздымаюць Твой сьцяг! Заступіся за кожнага змагара і асабліва за кожную змагарку, якія ахвяруюць сабою дзеля Праўды! Напоўні сёньня радасьцяй і вераю кожнае сэрца, якое прагне справядлівасьці і свабоды!

Ісус Хрыстос, завяжы сёньня пашчы шакалам у балаклавах; забяры ўсялякі мір і супакой у дзяцей цемры; разбуры ўсялякую апору і раду акупантаў! Заблытай іхныя ногі, калі яны бягуць кагосьці арыштоўваць; няхай анямеюць іхныя рукі, калі яны кагосьці б’юць; няхай адзервянее нутро іхнае, калі яны зьдзекуюцца над дочкамі Тваімі і сынамі!

Тата Нябёсны, у імя нявіннай крыві Сына Твайго, пачуй сёньня стогны нявінных вязьняў; суцеш іх Сваёй любою і нагадай ім пра той дзень, калі здабыча тырана будзе вызвалена! У Дзень Волі няхай узыдзе над Беларусяй Сонца Праўды Тваёй і ацаленьне ў праменьні Ягоным! Амэн!

— С Днём Воли!

И в честь этого чудесного дня расскажу историю флага на фото. Это был далекий 2010 год. Мы решили вывесить бело-красно-белый флаг на Площади Победы. Двое парней полезли на крышу, а я осталась внизу, чтобы все это дело сфоткать.

Флаг был габаритный, увесистый, и более всего я боялась, чтобы вслед за флагом с покатой крыши вниз не посыпались ребятки. Спустя минут 5 я увидела, что флаг благополучно разместился. Ура!

Я начала все быстро фоткать. Это центр города, и было довольно стремно, учитывая, что тогда многие люди были совсем других взглядов.

Сделав фотки, я развернулась в спешке уходить. И тут на меня со стороны Парка Горького бежит мужик во всем черном и что-то кричит. В тот момент у меня все, что могло, опустилось в пятки. Мысленно я уже подготовилась к неприятному общению. Но тут, по мере приближения тела, я начинаю узнавать в этом мужике одного из парней, который вывешивал флаг. Он бежал навстречу и кричал: ну как, ну как? В тот момент меня переполнил восторг и желание немного его придушить.

Тогда я поняла, что мне пора воспользоваться очками. Но купила я их только спустя 10 лет. Примерно спустя столько же лет большинству людей удалось разглядеть и принять наш настоящий флаг, объединиться и стать нацией. И это здорово!

И как бы сейчас тяжело не было, помните, мы делаем историю!

— Са святам, беларусы!

103 гады таму была абвешчана Беларуская Народная Рэспубліка.

Першая асэнсаваная спроба «людзьмі звацца» — як юрыдычна, так і практычна.

Усё наступнае стагоддзе і па сённяшні дзень гэты запыт перманентна самаактуалізуецца.

Я не ведаю, калі мы дойдзем да патрэбнай кропкі і ці павінна яна ўвогуле быць, гэтая кропка, у такой складанай справе. Бо кола заўсёды павінна рухацца. Але ў чым я дакладна ўпэнены — прыйдзе час, калі паветра ў грудзях будзе патрэбнае нам не дзеля таго, каб нагадваць сабе і камусьці з чорнай вежы пра базавыя чалавечыя каштоўнасці. Яно, паветра, нам спатрэбіцца для спраў зусім іншага гатунку. Інакш быць не можа. Я веру ў чалавека.

І так, усё нездарма.

— Сямейная свята.

Вось пра што падумалася сёння, на Дзень Волі.

Як ні намагалася камуністычная прапаганда, дзяржаўныя савецкія святы так і не сталіся сямейнымі. Акром Дня перамогі, пакуль шчэ жывыя былі сапраўдныя ветэраны, а перамога над нацызмам не ператварылася ў складнік прапагандысцкай хлусні і маніпуляцый.

Не сумняваюся, што Дзень Волі, каторы ўжо шмат для каго даўно стаўся сямейным святам, будзе і святам дзяржаўным. Бо тое, што народжана ў сэрцы, не можа не стацца часткай народнай свядомасці і адным з апірышчаў Дзяржавы ў адрозненне ад часовых рэжымаў.

У нашай сям'і Дзень Волі стаўся сямейным святам дзякуючы Кацярыне — ад яе стрыму на Дзень Волі 25 сакавіка 2017 года (на здымку) да сёння, калі не ведаеш, ці атрымае яна дасланае віншаванне:

«Дарагая наша, любімая, надзея наша, гонар наш, наш непазбыўны боль!

Ёсць нейкі д’ябальскі парадокс у тым, што Дзень Волі, найсвяцейшае свята беларусаў, у каторым злучыліся векавечныя мары аб незалежнасці і волі з рэкамі пралітай за іх крыві, ты сустракаеш за кратамі.

Парадокс і няўмольны доказ таго, што ніякімі кратамі не спыніць цябе ва ўсведамленні, што ў прафесіі, каторую ты абрала, у мужнасці, з каторай сустрэла цяжкое выпрабаванне, робіш, як сама напісала ў першым з-за кратаў лісце, «гістарычна важную справу». Ва ўсведамленні, што «ісці свой шлях разам са сваім народам — лёгка, ганарова і цікава!»

Перамогі табе на гэтым шляху разам з народам!

З Днём Волі, дарагая!

І да сустрэчы на волі!

Жыве Беларусь!

Твае матуля Юля, тата Андрэй, бабуля Аля і дзядуля Сяргей».