The Village працягвае адказваць на этычныя пытанні, якія турбуюць гараджан. Гэтым разам мы паспрабавалі разабрацца ў тым, як паступіць, калі вашаму сябру здраджваюць і вы пра гэта даведаліся.

Таццяна Вайзер

выкладчыца філасофіі і этыкі

Калі б на гэтае пытанне патрабаваўся адназначны адказ, ён бы складаўся з аднаго слова — «не». І тут трэба разумець асабістыя межы ў сяброўстве. Вы — не частка пары, якая ўступіла ў інтымныя адносіны. Таму было б не зусім тактоўна ўмешвацца ў асабістае жыццё дваіх, нават калі вы адчуваеце, што з вашым сябрам або сяброўкай абыходзяцца несправядліва. Сябр не прасіў вас быць шпікам, сачыць за ім ці яго партнёрам, таму, калі вы нешта выпадкова выявілі, набярыцеся мудрасці, такта і мужнасці не ўмешвацца.

Вы можаце не ведаць, як насамрэч ідуць справы ўнутры гэтай пары, або бачыць сітуацыю аднабока. Здрада можа насіць часовы, тэрапеўтычны характар ​​(калі партнёр вяртаецца ў пару на новым узроўні самасвядомасці). Магчыма, здраду выклікала няслушныя паводзіны вашага сябра ці сяброўкі. Яшчэ няслушнасць можа быць следствам глыбокіх унутраных канфліктаў пары. Акрамя таго, вы можаце няправільна інтэрпрэтаваць рэальнасць. Калі вы бачыце партнёра сябра ці сяброўкі з іншым чалавекам ці чуеце нейкія плёткі, гэта яшчэ не значыць, што гаворка ідзе пра здраду. Адасобіўшыся, людзі насамрэч могуць весці цалкам нявінныя размовы ці вырашаць нейкія праблемы — напрыклад, прафесійнага характару, — у той час як грамадства прыпісвае ім ганебную сувязь.

Што і ў якіх выпадках вы можаце зрабіць, каб дапамагчы сябру або сяброўцы, калі вы адчуваеце, што яго ці яе ашукваюць? Па-першае, калі сябар папросіць вас выказаць ваша меркаванне аб іх стасунках з партнёрам, вы можаце далікатна падзяліцца сваімі ўражаннямі, ня прыпісваючы партнёру здраду. Па-другое, вы можаце прапанаваць сябру больш падрабязна пагаварыць са сваім партнёрам, каб высветліць праўду самастойна. Па-трэцяе, вы можаце паспрабаваць зрабіць жыццё сябра лепш, больш дбаючы пра яго ці яе, c разуменнем таго, што, магчыма, у ягонай сям'і нешта разладзілася. Галоўнае тут — не пачувацца абавязаным данесці «праўду».

Вікторыя Мяшчэрына

сістэмны сямейны псіхолаг

У кожнай пары сяброў гэта вырашаецца індывідуальна. Чалавек, які лічыць, што трэба абавязкова распавесці свайму сябру пра здраду партнёра, павінны ўсведамляць, што ён апынецца на непрыемнай тэрыторыі высвятлення чужых адносін. Такое ўмяшанне можа быць расцэнена як абсалютна недарэчнае, да таго ж здраду партнёра давядзецца даказваць. Уявіце, што вы кажаце: «Я іх заспеў. Хочаш, пакажу фатаграфіі?»

Яшчэ ёсць такая прымаўка: «Муж і жонка — адная суполка». У гэтым сэнсе той, хто паведаміў пра здраду, рызыкуе апынуцца вонкавым ворагам для закаханых. Аб гэтай здрадзе сябар можа здагадвацца або нават ведаць, унутры пары гэтая тэма магла ўжо абмяркоўвацца, і раптам — знешняе ўмяшанне. Па-першае, яно прычыніць новы боль, па-другое, пары будзе сорамна, што гэтая інфармацыя стала публічнай.

Той, хто вырашаецца распавесці пра здраду сябру, робіць гэта з розных меркаванняў: нехта адчувае, што з яго таварышам паступаюць несумленна, хтосьці кіруецца меркаваннямі асабістай карысці, хтосьці ўпэўнены, што менавіта так паступаюць прыстойныя людзі.

Сяброўскія адносіны праз гэтую сітуацыю могуць разбурыцца. Вядома, так бывае не заўсёды, але рызыка ёсць. Калі вы лічыце, што ўсё гэта не мае значэння, а галоўнае — паведаміць сябру, што яму здраджваюць, — тады паведамляйце. Я ведаю гісторыі, калі пра гэта гаварылася вельмі своечасова, і такое прызнанне сябра дапамагала чалавеку зрабіцца шчаслівейшым. Таксама я ведаю гісторыі, у якіх расповед пра здраду рабіў дваіх больш няшчаснымі, таму што абмяркоўваць сітуацыю ўнутры пары заўсёды лягчэй, чым публічна.

Ёсць такое паняцце — псіхалагічныя межы. Калі мы іх парушаем, у нас з'яўляюцца адныя непрыемнасці, а карысці — ніякае. На побытавай мове гэта гучыць як «ты не маеш права са мной пра гэта размаўляць». Я думаю, што ў 90 адсотках выпадкаў чалавек пачуе нешта кшталту «Я не буду гэта абмяркоўваць» або «Не суй свой нос».

ІЛЮСТРАЦЫЯ: Воля Воўк