«Гэта не пра сэкс»: Мікіта Мелказёраў распавёў падрабязнасці пра свой новы праект
Два тыдні таму журналіст Мікіта Мелказёраў запусціў новае шоў на YouTube: падкаст słodkie stony. У ім героі абмяркоўваюць выключна Беларусь. Выйшла пяць выпускаў: іх героямі сталі Наста Касцюгава, Таццяна Курбат, Андрэй Стрыжк, Максім Жбанкоў і Ніна Шыдлоўская.
Спецыяльна для The Village Беларусь Мікіта патлумачыў выбар назвы праекту і чаму ён насамрэч не пра сэкс, а пра Беларусь.
— Назва не на польскай. У гэтай мове няма слова stony. Калі палякі кажуць пра сэкс, то ўжываюць слова «jęczy».
Гісторыя простая. Была восень. Мы шпацыравалі з сябрамі. І адна дзяўчына неяк дзіўна прачытала шыльду рэстарана. Замест «Słodkie słone» атрымаліся «Słodkie stony». Мне спадабалася. Пажартаваў, што калі ў мяне будзе падкаст, назаву яго «Słodkie stony». Так усё і сталася.
З маім студэнцкім сябрам Пашам Капусцёнкам мы зрабілі пілотны сезон. Гэта ні ў якім выпадку не азначае, што будзе працяг. Мэтай было паглядзець, як гэта робіцца. Паша адказваў за тэхнічны бок. Я — за кантэнт. Агулам вышла няблага. Але зразумела, што мы зрабілі якасны прадукт, які не давязлі спажыўцу. Постпрадакшна амаль не было. Чаму? Таму што не ўмеем, таму што не хапіла досведу і грошай. Пры гэтым я вельмі ўдзячны нашым медыям і паблікам за сяброўскія рэпосты. У выніку мы маем досвед, як гэта рабіць і колькі гэта каштуе. З прадуктам у наяўнасці будзем думаць, як шукаць інвестара.
Калі выйшаў першы выпуск — людзі яшчэ не глядзелі, а ўжо пачалі пісаць, што там выйшла нешта пра сэкс. Але не. Пра сэкс прыблізна ў той жа час выйшла новая версія падкасту «полчаса кардио».
У «Стонах» мяне значна болей. Суразмоўца, як і ў «Маліне», — галоўны. Але я сабе дазваляю забіраць увагу, прасоўваць нейкія свае думкі. У класічным інтэрв’ю (як яго бачу я) гэта немагчыма. Ты прыходзіш на здымкі без гатовага меркавання ці з гатоўнасцю яго змяніць, і знаёмішся з чалавекам. У «стонах» я хачу знайсці таксама выхад сваёй асабістай рэфлексіі, але не вельмі добра атрымліваецца. Пакуль што.
З боку стваральнікаў усё на беларускай мове. Гэта быў важны момант. Выключна беларускамоўны прадукт. Агулам сітуацыя — лайно, канечне. Уся гэтая гісторыя з пераводам сваіх сацсетак на беларускую, якую мы назіраем, — штука, канечне, трэндавая і карысная. Але не вельмі масавая. Пры гэтым (яшчэ раз) — добра, што яно ёсць.
У мяне няма мегаламаніі, што я з 30 тысячамі падпісантаў нешта змяню. Караткевіч са сваімі кнігамі не змяніў. Але гэта не азначае, што трэ сядзець і нічога не рабіць. Людзі пішуць, што сталі спрабаваць размаўляць па-беларуску. Ужо добра. Калі пачнуць глядзець нешта пра гісторыю, будзе яшчэ лепей. Усім стане зразумела, што наша рускамоўнасць — вынік паспяховай працы рускай імперыі (як бы яна ў розныя часы ні называлася). Беларускую мову, беларускую культуру, беларускую ідэнтычнасць знішчалі і знішчаюць.
Паглядзіце беларускія навіны – гэта адбываецца наўпрост анлайн. І справа кожнага беларуса, які не «рускі са знакам якасці» (Так беларусаў называў Лукашэнка. — заўвага The Village Беларусь) ці паляк на мінімалках, — рабіць хоць штосьці для захавання свядомасці і спадчыны.
Вучыце гісторыю (не тую, у якой Беларусь пачынаецца, калі першы партызан замуціў з першай партызанкай), чытайце беларускіх аўтараў, спрабуйце размаўляць.
Родную мову ў нас яшчэ не забаранілі.
Пакуль што.
Я бы раіў глядзець менш рускага ютуба. Але разумею, што прапанова беларускага пакуль не такая вялікая. Таму нам, людзям, якія яго ствараюць, трэ рабіць пляцоўку больш разнастайнай. Як бы цяжка гэта ні было. А цяжка вельмі. Таму падкаст, што мы выпусцілі, спроба дадаць шырыні. Калі будзе наступны сезон, паспрабуем рабіць на два госця з чатырма камерамі ў больш сімпатычнай студыі. Агульная мэта маёй працы (на якім заўгодна праекце) — замена рускага і любых іншых наратываў беларускім.
Мы — дастаткова вялікая краіна, каб цікавіцца сваім. І больш за тое — каб сваім ганарыцца.