Як усё зладжанаШведская сям'я

Пра сябе

Я гадавалася ў строгай царкоўнай сям'і, мой бацька займаў вельмі высокую пасаду ў шведскай царкве, мы шмат пераязджалі. Да дзевятнаццаці гадоў я не падазравала аб сваёй гомасексуальнасці. У сямнаццаць-васямнаццаць у мяне быў спачатку адзін хлопец, потым іншы. Не тое, каб я была ў захапленні ад гэтых стасункаў, але на дзяўчат асабліва не заглядалася. Увогуле, была пэўная, што натуралка.

Пра знаёмства з жонкай

Са сваёй будучай жонкай я пазнаёмілася ў каледжы, на літаратурных курсах. Яна адразу мне спадабалася. Хоць у яе быў хлопец, а я была вольная. Але нейкая хімія паміж намі ўзнікла адразу. Я не адважылася на першы крок, таму што не хацела ўмешвацца ў іх адносіны. Неўзабаве я зразумела, што і я ёй даспадобы. Пасля нашага першага пацалунку яна кінула хлопца, і мы сталі сустракацца. Першыя паўгода мы жылі асобна, а потым, калі паступілі ва ўніверсітэт, вырашылі з'ехацца. Тады я і вырашыла прызнацца бацькам і старэйшым сёстрам у тым, што лесбіянка. Сёстраў навіна не шакавала, хоць, вядома, яны былі ўражаныя. Бацькі, як ні дзіўна, мяне падтрымалі, сказалі, што будуць любіць такой, якая я ёсць. Гэта мяне вельмі кранула, хоць мы з імі не вельмі блізкія. Пасля гэтай размовы яны больш да гэтай тэмы не вярталіся. Мне здаецца, ім было крыху ніякавата, хоць да маёй будучай жонкі яны адразу ж паставіліся з прыязнасцю.

Аб нараджэнні дзяцей

Калі мы ажаніліся, дык зладзілі невялікае вяселле, запрасілі на яго блізкіх сваякоў і парачку сяброў. Усё прайшло сціпла, але я лічу гэты дзень адным з самых шчаслівых у маім жыцці. Ужо ў пачатку нашых адносін мы ведалі, што хочам мець дзяцей. У Швецыі, як на мяне, з гэтага зрабілі нейкі культ. Калі вы пабраліся шлюбам — няважна, аднаполы гэта шлюб ці разнаполы, — усе вакол цікавяцца, калі вы збіраецеся заводзіць дзетак. А калі адно дзіця ў сям'і ўжо ёсць, усе пачынаюць даймаць вас пытаннем, калі вы ўжо народзіце другое. Спачатку мы не ведалі, як гэта нам зрабіць, таму што варыянт традыцыйнага апладнення, то бок, секс з мужчынам, мы не разглядалі. І я, і жонка хацелі нарадзіць па аднаму дзіцяці.

Мы схадзілі на кансультацыю ў RFSL (вельмі ўплывовая шведская ЛГБТ-арганізацыя, якая аказвае дапамогу ЛГБТ. — Заўвага рэд.) І даведаліся, што можна зацяжарыць таксама альтэрнатыўным спосабам. Нам далі брашуры пра тое, як гэта зрабіць слушна і гігіенічна. Трэба было вырашыць пытанне з донарствам спермы. Проста знайсці донара — такі варыянт нас не вельмі задавальняў. Нам хацелася, каб біялагічныя бацькі, пажадана гей-пара, таксама былі зацікаўленыя ў дзецях і хацелі б выхоўваць дзетак супольна. Інтэрнэт тады не быў так пашыраны, і мы аддалі перавагу старамоднаму спосабу — даслалі аб'яву ў вялікую ЛГБТ-газету. На яе адгукнуліся некалькі мужчын, мы абралі Томі і Мікаэле. Яны нам спадабаліся: як і мы, у іхнім шлюбе панавала лагода. Каб даведацца пра іх лепей, на пару дзён мы паехалі разам у круіз на пароме. Па нашай просьбе яны здалі неабходныя аналізы.

Я лічу, што нам з бацькамі пашанцавала: нягледзячы на ​​тое, што зараз яны, як і мы, у разводзе (мы развяліся пасля 14 гадоў шлюбу, яны — пасля 17-ці), Томі і Мікаэле нароўні з намі бяруць удзел у выхаванні дзяцей. Пасля нашага знаёмства мы вырашылі, што я нараджаю дзіця з Мікаэле, а мая жонка — з Томі, і што я зацяжару першай. У мяне нарадзіўся выдатны хлопчык, праз два гады мая жонка нарадзіла ад Томі дзяўчынку.

Аб падвойным разводзе

Калі ў нас з'явіліся дзеці, мы з жонкай купілі вялікі дом. Дзеці два тыдні ў месяц жылі з намі, а потым два тыдні — з бацькамі. З самага пачатку мы вырашылі быць з дзецьмі шчырымі і не хаваць, якім чынам яны нарадзіліся. Для іх мы абедзве — сапраўдныя мамы, Томі і Міке яны таксама лічаць сваімі сапраўднымі бацькамі. Дзеці ў курсе, што ў кожнага з іх ёсць біялагічная маці і біялагічны бацька: мой сын ведае, што ягоная біялагічная маці — я, а Мікаэле — біялагічны бацька, а Катарына ведае, што Томі — яе біялагічны бацька, а мая былая жонка — яе біялагічная маці. Тым не менш мяне яна таксама называе мамай. Мы ўсе па чарзе ходзім на бацькоўскія сходы ў школу. Калі раптам я не паспяваю ў школу да сына, ідзе мая былая жонка з адным бацькам. Калі былая не можа пайсці да дачкі на бацькоўскі сход, дык іду я з Мікаэле або Томі. Усе педагогі ведаюць, якая ў нас сям'я. Праўда, пасля таго як мы і Томі з Мікаэле развяліся, усё ўскладнілася. На судзе было прынятае рашэнне, што мы ўсе ўчатырох у роўнай ступені маем права быць з дзецьмі і ўдзельнічаць у іх выхаванні. Толькі ўсім нам яшчэ трэба было дамовіцца наконт графіку, калі і колькі дзеці жывуць з кожным з бацькоў. Спачатку панаваў вэрхал. І мне, і маёй былой, гэтак жа як і іхнім бацькам, было цяжка кантактаваць пасля разводу. Але мы не хацелі, каб гэта адбівалася на дзецях. Хоць, вядома, яны ўсё адчувалі. Нягледзячы на ​​свае невялікія гады (сыну — 11 гадоў, дачцэ — 9), яны ўсё ведаюць і ўсё разумеюць. Я моцна перажывала развод і, калі шчыра, не хацела ведаць нічога пра новыя дачыненні маёй былой. Пагатоў я тады засталася сам-насам, і думка пра тое, што ў былой жонкі з'явіўся хтосьці, была для мяне невыноснай. Але паколькі дзеці прыязджалі да мяне і распавядалі, што ў іх іншай мамы — новая жанчына, што яны разам ездзілі ў аквапарк, даводзілася трываць і не паказваць, што я адчуваю. Аднак дачка бачыла, як я перажываю, і пыталася: "Мама, а можа, вы маглі б жыць ўтрох: ты, мама і яе сяброўка? І вам было б добра?» Я адказвала, што так не атрымаецца.

Пра тое, што думаюць дзеці

Я часта разважаю, былі б нашы дзеці больш шчаслівым, калі б у іх была звычайная сям'я і двое бацькоў. Калі шчыра, не ведаю. Я б шмат чаго дала, каб бачыць дзяцей кожны дзень. Але я змірылася з тым, як у нас усё ўладкавана. Нас часта пытаюцца: «І падабаецца вам катаваць дзетак адвечнымі пераездамі? Бо іх, напэўна, знясільвае ўвесь час пераязджаць з хаты ў хату". Мы пыталіся ў дзяцей, як яны маюцца. Яны кажуць: "Як да нас дык нам нармалёва, нам весела, у нас вялікая сям'я і замест дваіх бацькоў — ажно чацвёра! А вось вам самім, напэўна, усё гэта не вельмі, бо вы ж развяліся». Дзеці спакойна ставяцца да таго, што ў іх дзве мамы і два таты, іх не бянтэжаць пытанні аднагодкаў аб тым, як так атрымалася. Я чула, як яны тлумачылі сябрам, што іх мамы палюбілі адна адну і захацелі, каб у іх таксама былі дзеці, як ва ўсіх. Што яны знайшлі двух будучых тат і ўзялі ў іх насенне, але каб іх дзеці нарадзіліся, яны з гэтымі татамі разам не былі. Таму яны нарадзіліся па-іншаму. Вядома, чужыя дзеці слухаюць гэтую гісторыю з шырока растуленымі ратамі. Часам я задумваюся аб тым, ці не занадта эгаістычны гэты закалот, у які мы ўцягнулі сваіх дзяцей? Падумаць толькі! Калі яны, напрыклад, захочуць завесці свае сем'і, то на вяселле да іх прыйдуць не двое бацькоў, а цэлых чацвёра, а гэта ўжо чатыры сям'і. А калі ўлічыць, што ў кожнага з нас цяпер па новым партнёры, дык атрымліваецца, што гэта будзе ўжо восем чалавек. Але пакуль што ўсё вядзецца няблага, мы ўчатырох скідваемся на дні нараджэння дзяцей, хтосьці, да прыкладу, бярэ на сябе куплю шарыкаў для аздобы, хтосьці гатуе торт, нехта адказвае за гульні. Па чарзе возім іх адпачываць, сумесна аплачваем выдаткі на адукацыю.

Мяне нярэдка пытаюцца: «А як ты думаеш, твае дзеці — натуралы? А што, калі твой сын вырасце дый зразумее, што ён — гей?» Адказаць на гэтае пытанне няпроста. Вядома, для маіх дзяцей сам факт наяўнасці ў грамадстве гомасексуальнасці не з'яўляецца чымсьці надзвычайным. Але пры гэтым Катарына заўсёды закохваецца ў хлопчыкаў, хоць, вядома, ёй толькі дзевяць гадоў, так што яшчэ зарана казаць. Ёнас цікавіцца дзяўчатамі. Шчыра кажучы, я лічу за лепшае б, каб дзеці былі традыцыйнай арыентацыі. Мне не хацелася б, каб яны праходзілі ў жыцці праз тыя складанасці, з якімі даводзіцца сутыкацца мне. Нават у нашым грамадстве, якое лічыцца адным з самых талерантных, быць геем і лесбіянкай цяжэй, чым натуралам.