«Мне, калі ласка, паўсалодкае»

Завядзёнка купляць паўсалодкія віны з'явілася ў савецкія часы. Піць можна было толькі тое, што выраблялася ў СССР, а якасцю савецкія віны не вылучаліся. Сухія віны піць было зусім немагчыма, а паўсалодкія — яшчэ сяк-так, бо цукар заглушаў хібы віна. Зараз у катэгорыі паўсалодкіх вінаў нічога не змянілася — гэта слодыч па-ранейшаму асланяе памылкі вытворчасці. Хоць цяпер ёсць доступ да выдатных сухіх вінаў, людзі па звычцы працягваюць купляць паўсалодкія. У Францыі ва ўсіх дэсертных вінах слодыч адпрыродная — цукар туды, вядома ж, не дадаюць. Усё адбываецца натуральным спосабам: ягада «падсушваецца» на вінаграднай лазе пад уплывам шляхетнай плесні, у выніку чаго ў вінаградзе назапашваецца шмат цукру. Раiм гэтыя віны заўзятым праціўнікаў сухіх вінаў. Адзіны мінус — давядзецца пайсці на выдаткі.

«Добрае віно каштуе дорага»

Недарагое віно не абавязкова будзе кепскім. Ёсць выдатныя адкрытыя і лёгкія віны коштам 20 рублёў. Яны прыносяць процьму асалоды — галоўнае, не чакаць ад іх зашмат. У большасці вялікіх вінарняў ёсць свае бюджэтныя лінейкі, якім можна давяраць. Вытворцы не зліваюць туды адкіды, гэта проста такая тактыка працы з рынкам. Мая парада: выбіраючы віны коштам да 25 рублёў, лепш не купляць французскіх і італьянскіх, а звярнуць увагу на віны Новага Свету — Чылі, Аргенціну, Паўднёваафрыканскую Рэспубліку, — тут верагоднасць знайсці добрае віно па прымальных цэнах вышэйшая.

«Шрубавыя коркі — прыкмета падробкі»

Многія, убачыўшы «закрутку», палохаюцца і думаюць, што віно разлілі ў  Мыцішчах. Гэта абсалютная няпраўда. Цяпер такі корак набывае ўсё большую папулярнасць не толькі ў краінах Новага Свету, але і ў традыцыйных вінарных рэгіёнах Францыі і Італіі. Усе дарагія аўстралійскія і новазеландскія віны, якія вы сустрэнеце, хутчэй за ўсё, будуць з шрубавым коркам. Адбываецца гэта таму, што натуральныя коркі, так бы мовіць, схільныя да хвароб, якія яны перадаюць віну. Па сутнасці, акрамя эстэтычнай каштоўнасці, яны нічога каштоўнага ў сабе не нясуць. Альтэрнатывы ім прыдуманыя розныя — пластыкавыя, шкляныя, шрубавыя коркі. Апошні варыянт — самы бюджэтны пры вытворчасці, такім чынам віно будзе каштаваць танней, а якасць яго будзе не горшая.

«Аднагатункавае лепшае»

Якаснае віно — гэта ў першую чаргу віно гарманічнае, збалансаванае. Яно не павінна быць занадта салодкім, кіслотным, танінавым (даўкім) або спіртуёзным. Кожны гатунак вінаграду мае ўласцівасці і часам яму не стае пэўных якасцяў — шчыльнай структуры або мяккасці. Каб яго ўраўнаважыць, напрыклад, змякчыць кіслотнасць або дадаць духмянасці, да яго дадаюць віно іншага гатунку. Кожны з складнікаў бленду дапаўняе іншы, і на выхадзе атрымліваецца гарманічны прадукт. Большасць ідэальных спалучэнняў даўно вядомыя. Ёсць рэгіёны, накшталт Бардо, дзе амаль не вырабляюць монагатункавых вінаў, толькі бленды, і гэта вельмі якасныя віны, якія каштуюць зашмат.

«Віно з цягам часу прыгажэе»

Памылкова лічыць, што любое віно з цягам часу робіцца толькі лепшым. Ёсць віны, якія варта выпіць як мага хутчэй, а ёсць тыя, што можна захоўваць на працягу многіх гадоў. Калі вы купляеце звычайнае віно на кожны дзень, лепш абраць самы апошні ўраджай — віно будзе больш адкрытым. Вабнота маладога віна — у яго свежасці, сакавітасці, яскравасці. Праз тры гады яно страціць гэтыя ўласцівасці і піць яго будзе непрыемна. Ёсць і іншыя віны, яны з узростам становяцца мякчэйшыя, падатлівейшыя, элегантнейшыя. Выбіраючы іх, лепш за ўсё звяртацца да прафесіянала. Калі дарадцы побач няма, можна звярнуцца да табліцы мілезімаў. Яна падкажа, у якім годзе ды ў якім рэгіёне быў удалы ўраджай і калі гэтае віно варта адкаркаваць.

«Ружовае — для дзяўчат»

Зараз ва ўсім свеце, а асабліва ў ЗША, сапраўдны бум на ружовыя віны. Усе фешэнебельныя рэстараны маюць у сваіх вінных картах не адну пазіцыю ружовых вінаў. Ружовае п'юць і дзяўчаты, і дарослыя спадарыні, і нават самавітыя спадары.

Але ў нас ружовае віно дагэтуль чамусьці лічаць легкадумным і нецікавым. Хтосьці нават мяркуе, што яно атрымліваецца ў выніку змешвання чырвонага і белага. Насамрэч існуе дзве тэхналогіі вытворчасці ружовых вінаў: «пусканне крыві», пры якой вінаград выпускае сок пад цяжарам уласнай вагі, і непрацяглы настой на жамерынах, у выніку чаго атрымліваецца такое лёгкае ружовае адценне. Пра гэтыя вінах трэба ведаць адно — іх трэба піць «тут і цяпер». Бо большасць ружовых вінаў — лёгкія і далікатныя. Іх не варта захоўваць доўга.

«Белае — да рыбы, чырвонае — да мяса»

Самы пашыраны міф, што белае віно пасуе толькі да рыбы, а чырвонае — выключна да мяса. Гэта памылка, якая неверагодна абмяжоўвае чалавека ў адчуваннях. Ёсць белае віно, якое выдатна падыходзіць да курыцы, індычкі і нават да свініны. Наогул, адна з найважнейшых дэталяў у вывучэнні віна — гэта тое, як яно дапаўняе гастранамію. Адно без іншага нельга ўяўвіць. Любое немудрагелістае віно можа заквітнець, калі да яго трапна падабраць ежу. Галоўнае, не баяцца эксперыментаў. Асалода ад віна залежыць ад часу, стану, навакольных умоваў. Спецыялісты, напрыклад, не будуць піць шчыльнае, цяжкае чырвонае віно, седзячы на ​​верандзе ў летні дзень і заядаць яго садавіной. А вось да мяса, у зімовы вечар ля каміна яно будзе дарэчы як ніколі.

«Смешныя этыкеткі — гэта несур'ёзна»

Яшчэ адзін распаўсюджаны забабон: віно з вясёлымі этыкеткамі абавязкова трапіцца нізкай якасці. А між тым шматлікія вытворцы зараз рухаюцца менавіта ў гэты бок — робяць пярэстыя этыкеткі, з гумарам, з выявамі катоў, курыц і жабак. Асабліва гэта датычыць вінаў Новага Свету. Не варта баяцца — хутчэй за ўсё, гэта будзе лёгкае, свежае віно. І нават наадварот: калі бачыце на бюджэтных французскіх вінах гучныя назвы і малюнак замкаў, варта ставіцца да іх як да таннай прынады і не чакаць ад віна нічога добрага.

«Асадак, значыць, віно пафарбаванае»

Невялікі асадак у віне — не падстава панікаваць. Прычынай гэтаму можа быць выпадзенне натуральнага асадку танінаў і фарбавальных рэчываў у працэсе старэння віна ці абмежаванне вінаром выкарыстання хімічных прэпаратаў. У любым выпадку, гэта ўдача — вы п'яце вытрыманае ці біялагічнае віно, якое не прайшло працэсу фільтрацыі, а значыцца, не пазбавілася часткі рэчываў, якія складаюць смак віна. Галоўнае — не забыцца пераліць віно з бутэлькі ў декантэр, каб пазбыцца асадку.

Тэкст: Natasha Prokina,

фотаздымкі: вокладка — Matthieu Joannon, 1 — Blake Wisz, 2 — Elisha Terada / Unsplash