Ва ўсіх крамах рэчы адной мадэлі, але розных памераў каштуюць аднолькава. Відавочна, што на цішотку або сукенку памеру XS сыходзіць значна менш тканіны, чым на аналагічную рэч XL. Чаму кампаніі не робяць зніжкі стройным і не спрабуюць зарабіць на бамбізах?

Надзея Кальцова

Product Manager маркі адзення

Oh, my

Раздробны кошт фармуецца з двух складнікаў — наўпроставых выдаткаў на вытворчасць рэчы (гэта кошт тканіны, праца канструктара, тэхнолага, швачкі, фурнітура, запакоўка, транспарціроўка на склад) і ўскосных (аплата працы фатографа, мадэляў, стыліста, маркетолага, то бок усіх, хто працуе над адметнасцю брэнда, стварае яго гісторыю.

З сабекоштам ўсё вядзецца інакш. Насамрэч у кошт рэчы ўваходзіць не толькі тканіна, але і ўсе абрэзкі, пакінутыя пасля раскрою кожнай партыі.

Растлумачу на прыкладзе стварэння просты жаночай цішоткі. Даўжыня футболкі памеру XS — 68 см, а даўжыня XL — 73 см. На першы погляд здаецца, што калі тканіны выкарыстана больш, то і цана павінна быць вышэйшая.

Але на вытворчасці зусім іншая логіка: усе памеры раскройваюцца адначасова, то бок на адну паверхню кладуць XS і XL — атрымліваецца больш ашчадным: так, на кожную футболку прыходзіцца па 67,5 см палатна. І чым больш футболак пакласці ў адну раскладку, тым менш будзе выдаткаў на кожную.

На тыя, што засталіся зазоры паміж лекалам вялікіх памераў кладуць больш дробныя дэталі, напрыклад, рукавы будучай футболкі. Гэтак ашчаджаем ​​тканіну таксама для пашыву іншых рэчаў.

Задача раскройніка — аптымальна размеркаваць лекала па шырыні палатна. Таму ёсць правераны гадамі метад: раскладваць вялікія ці малыя памеры парамі (напрыклад, XS + XL) або па тры (S + M + L).

Атрымліваецца, што меншы памер робіць таннейшым вялікі — і наадварот. Адпаведна, выходзіць прыкладна аднолькавы сабекошт любога памеру ў партыі.

Дадам што, нават калі б сабекошт выпуску вялікіх памераў быў на парадак вышэйшы, мы б не паднялі кошты на памер L-XXL. Пакупнікі ў любым краме розныя. Нядобра крыўдзіць мажнага чалавека большай цаной за памер.

Ілюстрацыі: Насця Яравая